Ród:Drohojowscy

From Rodovid PL

Ród Drohojowskich należy bez wątpienia do najdawniejszej ruskiej szlachty osiadłej w przemyskiej ziemi. Początek rodziny – pieczętującej się starym herbem Korczak, podobnie jak początki Drohojowa, nie są dokładnie znane. Drohojowscy byli najprawdopodobniej rdzenną, ruską szlachtą, posiadającą dobra rodowe znaczeni przed 1340r. Należy przyjąć, że Drohojów powstał przed okresem włączenia ziemi przemyskiej do Korony Polskiej. Pierwszym znanym przedstawicielem rodziny był Atanazy, grecki biskup przemyski (władyka) lata 1407 – 1422. W Drohojowie w dawnych czasach znajdował się monaster OO Bazylianów. Wg autora „Kronik Drohojowskich” władyka był stryjem lub starszym bratem Jana, tego, który za sprawą sporu granicznego z sąsiadem w lipcu 1437r. o to, iż Drohojowski zniszczył fosę i naruszył granicę między dobrami, co doprowadziło do zniszczenia trawy w dobrach sąsiada – a był nim rycerz Mikołaj z Hnatkowic. Sprawa ta rozpoczęła wieloletni spór między rycerzami z Drohojowa i Hnatkowic. Przedstawicielem rycerskiej rodziny pieczętującej się herbem Gryf był ów Mikołaj Gołąbek, który miał dwóch braci Jana i Pawła, którzy zresztą w lipcu 1437r., dokonali między sobą podziałów dóbr rodowych – Jan zatrzymał wieś Zimną Wodę, Paweł Zamiechów a Mikołaj – Hnatkowice. Z informacji tej zdaje się wynikać, że Hnatkowice, stanowiące jeszcze w 1407r. uposażenie greckiego biskupstwa przemyskiego., przeszły w ręce prywatne – już zresztą w marcu 1424r. wśród rozjemców rozstrzygających spór o grunt w Kormanicach występuje bowiem „Budco” – rycerz „de Nathkowice”. W 1436r. obok Budka występuje Jan „de Nathcouicze”, najpewniej pozostający we współwładaniu wsi. Najwyraźniej więc, już od najwcześniejszych swych dziejów, Hnatkowice były podzielne pomiędzy dwie rodziny. Zarysowany wyżej spór rycerzy z Drohojowa i Hnatkowic okazał się być tak długotrwałym jak i dość ostrym. W lutym 1438r. pozwał z kolei Drohojowski Jana Budka z Hnatkowic o to, że ze swymi kmieciami na koniach najechał na Jan Budek las Drohojowskiego i wyciął 80 brzóz i 5 dębów. Po kilku latach przerwy konflikt znów odżywa tym razem dotyczy granic, jednakże już w roku kolejnym następuje zgoda, a do akt przemyskich trafia zapis o zawartej ugodzie i porozumieniu we wszystkich spisanych sprawach. Okres od II połowy XV po początek XVII w. to czas znacznego rozwoju gospodarczego. Otóż jak wynika z przeprowadzonej analizy źródeł, Hnatkowice były podzielone pomiędzy Gołąbków herbu Gryf i Budków herbu Kopasina. Tak jedna jak i druga część pozostawała przy tym własnością królewską. Nadanie Hnatkowic – Trójczyc w dziedziczne posiadanie nastąpiło dopiero w 1531r., jakkolwiek już w 1479r. spotykamy Mirosława i Mikołaja z Trójczyc. Dlaczego Hnatkowic – Trójczyc? Otóż część Hnatkowic, należącą do Gryfitów – Gołąbków źródła nierzadko nazywają także Trójczycami i pod tą właśnie nazwą stanie się ona wreszcie bezsporną własnością Gołąbków, którzy przyjmują nazwisko Trojeckich. Wg wszelkich przesłanek, Trójczycami nazywano północną część Hnatkowic, sąsiadującą z nabytymi stopniowo przez Gołąbków Dymitrowcami. Południowa tymczasem część wsi, sąsiadująca z Małkowicami, pozostała nadal królewczyzną. Potwierdzanie słuszności tego założenia znajdujemy już w roku 1538, kiedy to komisarze królewscy, na czele z Janem Tarnowskim, dokonują na miejscu rozgraniczenia pomiędzy wsią królewską Maćkowice, wsią królewską Natkowicze, pozostającą w ręku Jana Budka oraz wsią Natkowicze, dziedziczną Piotra Trojeckiego z Trójczyc. Wracając do nadania – w miesiącu grudniu 1531r. znajdujemy arcyciekawy zapis dotyczący wsi „Nathkowicze alias Troyczicze” – decyzją królewską Piotr Trojecki, dotąd trzymający wieś na prawie feudalnym, uzyskuje prawo dziedziczne. Co ciekawe, decyzja królewska stanowiła rodzaj nagrody za zasługi, jakie oddał Piotr w czasie „wojny włoskiej”. Druga część Hnatkowic, występująca często w połączeniu z Małkowicami, pozostała własnością królewską aż po ostatnie dziesięciolecie wieku XVI. We wrześniu 1531r. znajdujemy jasną informację, iż król zezwolił Achacemu Jordanowi na przejęcie wsi Hnatkowice i Małkowice w ziemi przemyskiej z rąk Jana Budka, przy czym Jordan otrzymał te wsie w dożywocie. W 1538r. nastąpiło rozgraniczenie obu Hnatkowic przez komisarzy królewskich. Co ciekawe, o dawno już zapomniane, wydawałoby się, swoje prawa do Hnatkowic upominali się i władcy przemyscy. Kwestie własnościowe w Natkowicach i Małkowicach budziły zresztą wątpliwość także w współczesnych. Próbę wykupienia Hnatkowic i Małkowic podjął sam Marszałek Królewstwa Piotr Kmita i natknął się na mało uporządkowaną strukturę majątkową. W związku z tym dzierżawa Małkowic przypadła Dunikowskiemu, Hnatkowic natomiast Stanisławowi Broniowskiemu, wraz z sołectwem oraz polem Knieżyna, które należało niegdyś do Małkowic, ale zostało przez króla przydzielone do Hnatkowic. Pole to leżące na granicy z Sośnicą to najpewniej część dzisiejszej wsi Orły. Broniowski niedługo cieszył się nadaniem Hnatkowic, bowiem już w 1546r., zezwolenie na przejecie „wsi Natkowice w ziemi przemyskiej, wraz ze sołectwem” z rąk spadkobierców S. Broniowskiego otrzymuje Walenty Dembieński. Jednak niewiadomo czy Dembieński w ogóle objął Hnatkowice i – jeśli tak – jak długo je posiadał – faktem jest, że w ostatnich dekadach XVI stulecia stałymi tenutariuszami wsi pozostają Dunikowscy, a w latach 90 – tych tegoż wieku nabył je pan na Drohojowie – kasztelan sanocki Jan Drohojowski, który zmarł młodo i majątek jego odziedziczyli bracia. Następnym właścicielem Drohojowa był Parys. Ostatecznie z grona potomków Jana Parysa rodowy Drohojów przypadł Stanisławowi, od 1574r. kasztelanowi przemyskiemu. M.in. Trójczyce pozostawały aż po wiek XVII własnością Trojeckich herbu Gryf, rodziny poważanej w ziemi przemyskiej jako „dom starodawny”. Do największego znaczenia rodzina doszła dzięki Samuelowi Trojeckiemu – stolnikowi przemyskiemu i posłowi na sejm walny. W pierwszym dziesięcioleciu XVII w. Drohojów Jana Parysa Drohojowskiego liczący 12 łanów kmiecych, 2 zagrodników z ziemią, 6 komorników posiadających bydło oraz 6 komorników biednych, bez inwentarza. Działał także młyn o jednym kole. Hnatkowice, będące w ręku Dunikowskich, miały z kolei 4 i ½ łana kmiecego, 6 zagrodników z ziemią, 2 komorników bez inwentarza oraz 2 rzemieślników. Młyn z 1 kołem i cerkiew. Trójczyce – wieś Dunikowskich – miały 5 łanów kmiecych, 6 chałupników, 7 ubogich komorników, młyn o jednym kole. W latach 1619-1629 ziemia przemyska i sanocka były 7 – krotnie najeżdżane przez Tatarów. Nie ma bezpośrednich dowodów źródłowych czy obszar ich niszczycielskiej działalności objął wymienione wyżej osady. Nie wiadomo też jakie szkody wyrządzili w 1648r. Kozacy. Osady te nie uniknęły zniszczeń ze strony Szwedów, którzy operowali w północnej części ziemi przemyskiej na początku 1656r. Najtragiczniejsze skutki przyniósł ze sobą jednakże najazd sprzymierzonego ze Szwedami władcy Siedmiogrodu Jerzego II Rakoczego, wspartego przez posiłki kozacko – tatarskie i wołoskie. Kolejny niszczący najazd tym razem tatarski dotyka owe miejscowości w 1672r. Stefan Jan został dziedzicem Drohojowa i Hnatkowic po ojcu Janie Parysie. Kolejną dziedziczką Drohojowa i Hnatkowic została Antonina, która odstąpiła w 1700r. te osady byłemu opiekunowi – Janowi Marcinowi, cesta ta została unieważniona i Wizembergowa pozostała dziedziczką Drohojowa i Hnatkowic, przekazując go następnie swym córkom. Tak więc po wiekach Drohojowscy utracili swe gniazdo rodzinne. Trójczyce po śmierci Jana Parysa przeszły na rzecz syna – Stanisława. Jednak w tym czasie część Trójczyc należała do Ramułtów. W latach 1714-1716 Trójczyce i Hnatkowice zostały zniszczone przez wojska saskie. W XVIII w. Drohojów pozostał w ręku Antoniny Wizembergowej, po jej śmierci przeszedł on na rzecz jej córki Justyny, a później drugiej córki Anny. Jednak synowie Anny sprzedali obie wsie Kazimierzowi Chojeckiemu. Trójczyce u progu XVIII stulecia przeszły na rzecz syna Jana Marcina Drohojowskiego – Kazimierza. Po śmierci Kazimierza Trójczyce przejął jego syn. W maju 1772r. tereny te zostały zajęte przez wojsko austriackie. Przejście mieszkańców pod berło Habsburgów przyniosło mieszkańcom wsi nieznane dotąd obciążenie podatkowe, oraz obowiązek dostarczania rekruta. Wprowadzono jako urzędowy język niemiecki. Wydarzenia tzw. wiosny ludów 1848r. przyniosły w rezultacie zniesienie pańszczyzny i uwłaszczenie chłopów. Kolejny szereg reform z lat 1860 – 67 przyniósł dalsze zmiany w państwie – w tym wprowadzenie w Galicji autonomii. Obywatele otrzymali szereg wolności osobistych. Językiem urzędowym stopniowo stał się język polski, wprowadzony także w szkolnictwie. W latach 1849 – 54 na skutek gruntownej reformy administracyjnej wprowadzono system gmin jednostkowych, na czele których stali wójtowie. Wybierani co 3 lata przez zgromadzenie całej wsi. Spis mieszkańców z roku 1857 prezentował się następująco: Hnatkowice – 300, Trójczyce – 352, Drohojów – 491 osób. Spośród dóbr tabularnych największy areał – ponad 462 ha zajmował majątek w Hnatkowicach, najbardziej jednakże dochodowy był majątek drohojowski, posiadający więcej gruntów ornych i niemało lasów, niewiele mniej przyniosły Trójczyce. Co ciekawe, cztery największe majątki ziemskie przyczynia się do stworzenia m.in. Wacławic.

http://waclawice.przemyska.pl/?page_id=189

Niebieszczany – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Sanok.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego. Wieś na Pogórzu Bukowskim wymieniona już w 1376 r., została lokowana przywilejem królewskim na prawie magdeburskim. Pierwszym właścicielem wsi był Fryderyk Myssnar z Miśnii. W roku 1461 Jan Myssnar Jaćmirski uposaża parafię w Niebieszczanach o kolejne dotacje.

Po Jaćmirskich właścicielami wsi są Drohojowscy, protestańci, którzy w II poł. XVI wieku zamienią kościół na zbór kalwiński. Zbór w Niebieszczanach przetrwał do roku 1641, kiedy to na mocy wyroku sądu królewskiego Drohojowscy zmuszeni byli oddać świątynię katolikom.

http://www.gimniebieszczany1.vgh.pl/viewpage.php?page_id=17

Miedniki Królewskie – Medininkai - na Litwie, w okręgu wileńskim, w rejonie wileńskim. W historię Miednik wpisany jest: -„Starodawny kościół Trójcy Przenajświętszej i św. Kazimierza Królewicza i Wyznawcy fundowany przez Jagiełłę w 1391 rniejednokrotnie niszczony za sprawą częstych wojen XVI - XVII wieków i położenia Miednik. i odbudowywany(chociaż nie zawsze w tym samym miejscu. Przywilejem Jagiełły w Miednikach utworzony zakon Augustianów, który adinistrował miednicką parafią przez cztery wieki;. - murowany zamek z XIV wieku jeden z ulubionych zamków króla Kazimierza Jagiellończyka. Mieszkał ty także jego syn, późniejszy święty, Kazimierz. W 1385 roku zamek zdobyli Krzyżacy. Zniszczony był także w roku 1514 i w 1655. W XVI wieku należał do rodu Gasztołdów, później Ogińskich i Grabowskich. Przed II wojną światową jego właścicielami byli Drohojowscy.

http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/index.php?cat=17&page=7

Drohojowski h. Korczak, v. Drohojewski, Drohijowski, Drohijewski, Droijowski, rodzina czerwonoruska z Drohojowa in. Drohijowa w ziemi przemyskiej. Rocznik Kiszki wspomina o Atanazym z Drohojowa, władyce przemyskim w 1407. Jan, Wiktor i Antoni, otrzymali od cesarza Józefa II dziedziczny austriacki tytuł hrabiowski 1783. Drohojowscy byli właścicielami m. in. dóbr Drohojów, Dydatycze, Lityń, Krukienice, Balice, Lacka Wola, Chotynice, Hruszczowa, Russowice, Duńkowice, Chłopice, Bratkowice, Niebieszczany, Chołojowce, Olszany, Krzeczków, Dobkowice, Kosienice, Trojczyce, Rudułowice, Hermanowice, Nabroże w pow. przemyskim, Tapin w pow. jarosławskim, Czorsztyn, Krośnica, Kluszkowce, Sromowce Wyższe i Niższe oraz Hałuszowa w pow. nowotarskim, Ryczów, Półwieś, Żygodowice i Woźniki w pow. wadowickim, Motowidłówka w pow. żydaczowskim, Koziatycze alias Borodianki w pow. kijowskim. Z tej rodziny: 1 biskup i 5 kasztelanów 1540 — 1750. — Jan (ok. 1505-1557), biskup kujawski; Stanisław (ok. 1510-po 1580), kasztelan przemyski; Jan Krzysztof (ok. 1540-1606), kasztelan sanocki; Jan (ok. 1660-1716), kasztelan czerniechowski; Józef (ok. 1700-1770), kasztelan przemyski.